China 2016-woensdag dag 2

Nou daar gaat ie dan:voor het eerst echt met "de groep" op pad. Om half negen paraat staan om met zijn allen te vertrekken. Vooraf een geweldig ontbijt: je kon kiezen uit van alles en nog wat:  stokbrood, jam, noodle soep, rijst bami, gekookt of gebakken ei, fruit. Vanalles, maar vooral overheerlijke koffie. Ik eet iets waarvan de smaak heel de dag in mijn mond blijft hangen. Zoals de mensen ruiken in de metro, zo'n smaak heb ik in mijn mond. Ik hoop maar niet dat ik aan het eind van de week uit mijn porien ga stinken naar bami...

De groep bestaat uit 26 personen wisselend van leeftijd en uit belgie, nederland en duitsland. De gids spreekt Engels en als je er eenmaal aangewend bent zelfs verstaanbaar engels. Ze heet Vanessa voor ons, omdat haar Chinese naam niet te onthouden is. 

De eerste stop is Tian An Men Square. We zijn helaas niet de enige die er rondlopen. De gids heeft duidelijk een strakke planning want we worden steeds voortgedreven om door te lopen. Ik kom hier gelijk in conflict met mezelf. Ik wil zo graag gewoon stilstaan en alles op me in laten werken. Hier moet ik echt mee dealen. Ik geniet maar op een minder intense of misschien moet ik zeggen andere manier. Want er wordt ook heel veel gelachen en is er een hoop gezelligheid. Maar soms wil ik dat even niet.

Voor de deze trip heb ik de film:last emperor gezien. En nu loop ik zelf in dit complex. Als aanvulling was ik begonnen in een boek: de keizerin van voor de periode van de last emperor. Het maakte dat ik daar met een diepgevoel van ontzag rondliep. Ook denkend aan de studenten opstand en dat we daar stonden: diepe indruk maakte dit op ons. 

Op een gegeven moment kwamen we een hele grote ronde metalen pot tegen met twee leeuwenkoppen die verbonden waren met elkaar door een ketting. Deze koppen aanraken bracht geluk. Eerst Marleen en toen ik. Ik voelde het helemaal onder mijn hand trillen tot in mijn pols. Ik vroeg aan Marleen of zij dat ook gevoeld had. Nee zij hed helemaal niks gevoeld (zei ze met enige verbazing in haar  stem). Nou zei ik ik weet niet wat dat betekent voor haar of voor mij. Tien minuten later vroeg marleen een beetje onzeker omdat ze niks gevoeld had : dus jij voelde het helemaal trillen onder je hand. Ik moest lachen want op het moment dat ik de pot aanraakte stond er iemand aan de andere kant tegen de pot aan te slaan :)

 De volgende stop was een zijde fabriek. Volgens mij het verplichte nummertje, want het werd vanuit de regering geregeld.