China 2016 - vrijdag dag 4

Vandaag hebben we weer een excursie. Ik ga eerst bij Vanessa, onze gids wat geld wisselen. Ze legt me uit hoe je kan controleren of een biljet nep of echt is. Dat is wel handig. Ook vertelt ze me hoe er geld wisseltrucs gedaan worden. Je geeft een biljet, vervolgens krijg je (zogenaamd) je eigen biljet terug met een scheurtje en zeggen ze dat ze een ander biljet willen. Jij geeft dan weer een echte en je hebt een neppe terug. Geraffineerd zeg. Dus biljet vasthouden totdat je wisselgeld terug hebt. En niet ruilen. Het valt me op dat als één van groep iets gaat kopen ze altijd naast je staat. Ze weet dat als zij erbij is er niet gerommeld wordt. Ik maak me voor die ene week maar niet al te druk over oplichterij. Het gebeurd ongetwijfeld...

Ook geeft Vanessa aan, dat als we uit de bus stappen er mensen zijn die wat willen verkopen. Je moet niks zeggen, negeren en doorlopen. Moeilijk!! Ook geen "no" zeggen, want dat wordt geïnterpreteerd als :"je hebt dit nodig" en komen ze achter je aan en blijven aandringen. Handig die tips..Eén van de groep komt even later toch met een vlieger aanzetten. Ik moet lachen en hij haalt verontschuldigend zijn schouders op. Ik noem hem de beste toerist ever en dat hij iemand een goede dag bezorgd heeft. Ook hij moet erom lachen. Zo had hij het nog niet bekeken en knikt voldaan. 

Als eerste gaan we naar Beijing Cloisonné Factory. 

Cloisonné is een techniek van emailleren, waarbij men geplet draad in bepaalde motieven of figuren op een metalen ondergrond bevestigt. Dat kan met lijm gebeuren maar ook doordat men eerst een laag email aanbrengt, vervolgens de draad daarop aanbrengt en het voorwerp in de oven verhit waarbij de draad gedeeltelijk in de laag email zakt. De tussenruimten tussen de stukken draad worden met verschillende kleuren emailpoeder bedekt. Het geplette draad voorkomt dat tijdens het verhitten van het email de kleuren in elkaar overvloeien. Elke kleur is dus opgesloten in zijn eigen cel. 

In China  polijst men soms  het object net zo lang totdat er geen draad meer uitsteekt boven de email. 

Wij krijgen de verschillende stappen te zien. Ik heb ze niet allemaal gezien, omdat ik met Vanessa in gesprek raak. Ik vraag haar of ze de tweede keizerin weduwe Xixi kent. Natuurlijk kent ze die. Ik vertel haar dat ik een boek over haar aan het lezen ben. Volgens het boek is zij erg belangrijk geweest in het openstellen van China voor Europeanen. Wellis waar achter de schermen, omdat vrouwen niks te vertellen hadden. Ook zorgde zij voor de eerste Chinese delegatie naar Europa. Ofwel mede dankzij haar konden wij nu in China zijn. Ik vroeg haar of zij dat ook zo zag. Vanessa gaf me gelijk en dat ze erover zou vertellen. Ze keek me niet echt aan. Draaide een beetje om me heen en wees naar de stappen in het proces waarvoor we daar waren. Ik gaf aan dat ze er niet hoefde over te vertellen, maar dat ik het me afvroeg.  Ik wil Vanessa niet in een moeilijk pakket brengen. Ze heeft er niks over gezegd natuurlijk. Dat viel me wel vaker op. Als iemand een vraag stelde dan gaf ze een ontwijkend antwoord bv "Ik begrijp het en ik denk dat het nog tien minuten duurt" . Nou nee dus. Ze zegt niks verkeerd maar ook niet hoe het echt zit. Dat is ook het gevoel wat ik al die tijd heb in deze reis: je ziet wat men ons laat zien. Maar je voelt dat er meer is.....

Na de proces stappen komen we in een winkel. Marleen en ik juichen nog net niet. Maar we stralen. Een walhalla om souvenirs te kopen. Vanaf dat moment zijn we de shopdames, die elke keer met tasjes naar buiten komen.Helemaal gelukkig. Wel vraag ik me af waar al die producten gemaakt worden. Is dat in een aparte fabriek met slechte omstandigheden? Kinderarbeid? Wordt het machinaal gemaakt? Volgens de gids is alles handmade. Op dat andere gaat ze (uiteraard) niet in..Weer zo'n ongrijpbaar iets.

Maar er is ook een domper. Marleen is haar zonnebril kwijt. Ze heeft hem waarschijnlijk in het toilet laten liggen en is nu verdwenen. Echt balen. We vragen of we een briefje daarvan kunnen krijgen met een stempel van the factory voor de verzekering. Nou iedereen deinst terug bij die vraag. De bedrijfsleider komt er bij. Natuurlijk krijgen we dat niet. Tot onze grote opluchting ligt de bril in de bus. pfff. Je wordt ook zo geleefd deze excursies, dat het moeilijk is om alert te zijn op alles. 

Daarna gaan we naar the Ming tombe. Het is hier heel rustgevend. Ik geniet. Er zijn enorme grote beelden langs een pad, als een soort bewakers. Er zijn niet veel toeristen. Wel valt het me op dat er overal camera's hangen. Ik denk aan George Orwells boek 1984. Zo voelt het hier.

Buiten het complex staan verkooptentjes. De verkoopsters hangen met waren uit het kraampje ons te roepen. Marleen koopt twee fietsbellen. Ik help haar met afdingen. Ze vindt dat ik te laag inzet : dat is zielig. Daar moet ik om lachen. Nee joh het is zielig als we niks kopen. Er staat een man uit India (denk ik) en die valt me bij. "Niet meer dan dit betalen. Gewoon weg lopen". Zie je, er zijn altijd mensen die erger zijn. Nou we krijgen het voor ons bedrag. Iedereen happy.. Mijn streven is elke keer om op de helft van het eerste bedrag uit te komen. Als je dan elders kijkt wat dezelfde producten kosten, dan kom je aardig goed uit. De ene keer wat hoger, de andere keer wat lager. Prima. 

Als laatste gaan we nog naar een of andere tombe. Ook daar is het prachtig en rustig. Marleen roept mij vanuit een winkeltje om water te kopen. Ik beheer het geld namelijk. De verkoopster lacht en roept heel de tijd Annika Annika en geeft me een hand. We lachten allemaal. Dit is de eerste keer dat we een verkoopster mee maken die het naar haar zin lijkt te hebben. Maar ja wel subjectief gedacht. Ik kan immers geen gedachten lezen... Ik verlang naar wat diepgang maar dat ga ik met deze manier van reizen niet krijgen. Misschien ook niet tijdens een andere manier van reizen. Ik voel de controle overal om me heen: controle van de groep, maar ook nog een andere controle. Het maakt dat ik me niet  zo relaxed voel deze week..

We eten in een restaurant waar we veel noodles krijgen ter voorbereiding op morgen: DE grote dag. We zijn gelukkig vroeg terug in het hotel. De wekker zet ik op 02:45 , want om 03:30 vertrekken we met de bus.....