China 2016 - zondag dag 6

De laatste dag in Beijing. Ik sta wat vroeger op, zodat ik ons in kan checken voor de terugvlucht. De boarding passes krijg ik in mijn mail. Ja jammer, maar gmail is geblokkeerd. Net als Facebook, google en skype . Thuisfront maar even voor de zekerheid ingeschakeld om een foto van de boarding passes te appen. Ook een screenshot gemaakt van de geslaagde incheck. Ik neem aan dat KLM  wel weet dat eea geblokkeerd is. Dus dat zal wel ok zijn.

We hadden ons thuis al ingeschreven voor deze excursie dag. Eigenlijk hebben we een beetje spijt. Weer een dag in het gelid. We overwegen even om niet te gaan. Maar ja we willen het zomerpaleis erg graag zien en ook het olympisch stadion. Door het verkeer zijn we elke keer zo laat terug. Dat willen we vandaag niet want even rusten en douchen voor het afscheidsdiner is wel een must. We besluiten om mee te gaan met de excursie, maar om 1500 af te haken en met de metro terug te gaan. Dan zijn we in ieder geval op tijd in het hotel. Dit afscheidsdiner (en nachtclub als je dat wilt) wordt georganiseerd door de Great-Wall-Marathon organisatie en is voor alle lopers met supporters. Dresscode: geen korte broek en sandalen. Nou dat moet lukken.

Om 8 uur paraat om in de bus te stappen. Als eerste op weg naar the Giant Panda. Vandaag een andere gids: James. Hij spreekt zo slecht engels dat ik al vrij snel afhaak. Hij is elke keer een beetje paniekerig: telt de hele tijd het aantal mensen en wil ons in "one line" hebben. Dat lukt natuurlijk niet. Bij het poortje van de entree gaan we vanzelf achterelkaar staan, want je kan er toch maar 1 voor 1 door. Dus ik begrijp het probleem niet helemaal. Hij voelt zich duidelijk erg verantwoordelijk. 

Als we binnen zijn lopen we direct naar de Panda, maken foto's en voor ik het weet zit ik weer in de bus. Niet te geloven. Nou dat was snel. Het was wel een erg zielig gebeuren. Twee panda's zaten heel de tijd voor de ingang van hun verblijf waar ze niet in konden. Zo zielig gezicht. De derde panda zat te eten en leek (daardoor) tevreden. Lijkt mij wel. Als er wat te eten is ben ik ook happy. Liefde gaat immers door de maag is mijn motto!! Nou ik weet het niet hoor. Beetje zonde van de tijd. Dit had ik wel over kunnen slaan. 

Dan naar Pearl Exhibition Hall. Eerst worden we naar een kleine ruimte geleid, waar we plaats moeten nemen voor een verhaaltje. We zeggen gelijk: dat doen we niet hoor. De mevrouw van het praatje zegt snel dat het maar 3 minuten duurt. Tja zij heeft ook maar haar opdrachten. Dit wordt 6 maar prima kort. Ze vertelt hoe je nep en echte parels  van elkaar kan onderscheiden. Nou dat is wel handig die tips. Dan worden we losgelaten in een enorme winkel. We kopen de laatste dag nog een paar mooie armbandjes. De rest staat buiten geduldig op ons te wachten. Inmiddels weten ze wel dat we rustig aan het shoppen zijn. Ze lachen als ze onze tasjes zien: de dames zijn weer gelukkig wordt er opgemerkt...Inderdaad..

Dan naar het zomerpaleis. James geeft op een kaart aan waar we gaan lunchen. Als we elkaar kwijt raken dan daar verzamelen om tien voor twaalf. Nou je begrijpt het al: we raken James gelijk kwijt. Oeps. Hoe kan dat nou? Heerlijk zelfstandig op pad.

We lopen wat rond en genieten van al het moois. Op een gegeven moment zitten we even uit te rusten. Ik zit naast een mevrouw die heel de tijd over mijn arm wrijft en een heel verhaal in het chinees houdt. Ik probeer uit te leggen dat ik geen chinees spreekt. Nou dat zal ze wel gauw door hebben gehad denk ik. Het bijzondere is dat we elke keer naar elkaar lachen en zij maar over mijn arm wrijven. Marleen wordt elke keer over haar haren geaaid. Er wordt gekeken of de kleur  afgeeft . Zo grappig. We gaan met heel veel vrouwen op de foto. Ze hebben immers allemaal een Iphone. De mevrouw naast mij weet niet zo goed hoe het werkt. Dus ik help haar zodat ze een foto kan maken. We zijn wel 20 minuten bezig met al die foto's. Echt grappig. Dit contact is het mooiste van de dag. Democratie en Communisme valt hier weg. Vrouwen ieder uit een ander deel van de wereld, die zich over elkaar verbazen met een bepaalde saamhorigheid.  Mooi is dat..

Als we bij het paleis komen blijkt dat je daar entre voor moet betalen. Tja dan hadden we maar bij James moeten blijven. Ach zeggen we tegen elkaar voor die 10 Yuan (1,40 euro) doen we niet moeilijk en kopen we een kaartje. We moeten wel opschieten, want we hebben niet meer zo heel veel tijd voor de lunch.

Bij de lunch plek zijn we de eerste en de enige. Nou, ik hoop dat we goed opgelet hebben en dat dit de plek is. Blijkt dat hij 20 minuten over 12 bedoelde. 

De locatie is prachtig: een kleurrijke ruimte met bijbehorend servies met in traditioneel geklede serveersters. We hoorde van degene die bij de groep waren gebleven dat ze niet het zomerpaleis in zijn geweest. Hoorde niet bij de excursie. Wij blij dat we dat wel hadden gedaan. Ondeugd wordt beloond!

Daarna gaan we in een bootje richting de uitgang waar de bus op ons wacht. Er is een kunstenaar op de boot bij wie je een bordje kan laten beschilderen met je gezicht met een draak of iets anders. Na twee bordjes hebben we in de gaten dat hij standaard  westerse gezichten kan tekenen. Waar je het meest op lijkt die tekent hij. Zo lijkt Angelique uit onze groep op een oud omaatje met puntige neus en kin met knotje en een brilletje op.Nou ik ben blij dat ik dat niet heb laten doen.  In de eerste beste prullenbak verdwijnt het bordje. Ze vindt het niet eens een leuke herinnering. We moeten er ontzettend om lachen.

Als ik op het toilet zit, uhh boven gat hang, valt me op, dat er op oog hoogte elke keer waarschuwingen zijn: pas op dat je niet uitglijdt bij omhoog komen, pas op voor je tas.etc. Ook bij trappen zijn waarschuwingen: mind your steps..Het lijkt Amerika wel...

Dan is het olympisch stadion aan de beurt. We gaan via een entree naar het plein. Het ziet er prachtig uit. De gids zegt: go to middle, take picture en come back. Wat? Nu haken we af hoor. Het is bijna drie uur. We maken inderdaad een foto en gaan met de metro terug. Bij terug komst spreken we een aantal mensen die echt naar binnen zijn geweest. Zo ongelooflijk mooi en indrukwekkend. Het blijkt een enorm groot complex te zijn, waar je een hele dag nodig hebt om alles te zien. Nou daar baalde ik wel van. Het was wat betreft de excursies een verloren dag: overal langs en nergens in. Maar voor ons toch ook weer niet...

In het hotel gaan we ons voorbereiden voor de gala avond. Ik twijfel of ik mijn jurkje aan ga doen. Ik ga namelijk balen als ik met eten er op knoei. (met stokjes eten weet je wel is niet mijn sterkste kant. Ook niet na een week). Wik- weeg. Nou toch maar aan. Ik heb hem trouwens niet voor niks mee genomen. 

Het diner is in een enorme ruimte. Bij aankomst krijgen we een glaasje champagne. Een feestelijk en bijzonder gevoel geeft me dat. Na de verplichte speeches wordt het buffet geopend. Het is ontzettend goed georganiseerd en dat voor zoveel mensen: koud, warm en een heerlijk toetjes buffet staat klaar. Echt bijzonder.  Om negen uur gaan we richting hotel. Niet naar de after party, omdat er geen vervoer terug is. Vrouwen alleen in een taxi is niet aan te raden en om nou afhankelijk te zijn van anderen. Daar hebben we geen zin in. Ook moeten we onze koffers nog inpakken. Later hoorde ik van een stel jongens dat ze een taxi terug hadden genomen vanaf de afterparty en dat ze midden in Beijing gedropt waren. Ze hebben 1,5 uur gelopen voordat ze het hotel terug gevonden hadden. Blij dat ik dat niet gedaan heb..op mijn hoge hakjes...

Wat ik jammer vond deze avond dat ook hier, in de speeches en de foto's die men laat zien op een groot scherm, dat de fun runners niet echt mee tellen in het grote geheel. Nou ik voel me trots op Marleen en mij. We did it...