China 2016 - eindelijk is het zo ver

Daar gaan we dan...

Op een gegeven moment wil je gewoon weg dus om kwartover één Marleen opgehaald. Het inchecken verliep geheel automatisch en ook nog goed ook. Even lezen. Dat helpt maar dan blijken wij nog het meeste te weten. Nou dat is toch ook leuk. 

Tijd genoeg. Dus lekker bakkie pleur (koffie voor niet ingewijden). Daarna heb ik mijn wenkbrauwen laten doen bij MAC. ik was een natuurtalent ! Jaja dacht ik. Goede verkoop truuk. Stond mooi maar niks gekocht.

Uiteindelijk naar de gate. Tot onze grote verbazing zaten er helemaal geen hardloop types! Zouden we dan toch alleen aan de finish staan???

Al in de rijstaand had Marleen het heel de tijd over "die lekkere nootjes", waar ze zich al heel de dag op zat te verheugen. We zaten nog geen 5 minuten en ja hoor daar kwam het zakje. Ze steekt het bijna geheel,in haar mond. Blijkt het de koptelefoon te zijn. 

Vlak daarna werd er al om een arts gevraagd. Gelukkig niet voor Marleen, want de koptelefoon was compleet. Nou dat zal me een vlucht worden. Eerst maar een lekker filmpje kijken. Ik tikken op dat scherm. Niks. Nee he heb ik weer. Doet die tv het niet. Zit ik straks 10 uur lang naar een scherm met een lachende stuwardess te kijken. Na nog een paar keer flink tikken ontdekte ik dat er in de leuning een afstandsbediening zat. Het scherm was helemaal geen touchscreen....ondertussen was Marleen aan het proberen de koptelefoon aan te sluiten aan de tv. Voelen rondom het schermpje, achter het schermpje proberen te kijken, nog een keer voelen. "Waar moet dan ding toch in? Uhhhh in de stoelleuning...(zag ik bij de overbuurman). Buurvrouw en buurvrouw in de weer.

Heerlijk een paar films gezien en niet geslapen. De buurman zat heel de tijd naar die lachende stuwardess te kijken. Het laatste uur blijkt dat ik al die tijd op zijn afstandsbediening had gezeten en niks had gemerkt. Ik zag hem wel zoeken maar wist ik veel. Toen we het ontdekte wist hij niet hoe snel hij de tv aan moest zetten